lunes, 12 de diciembre de 2011
Mapas historia 1º Bac
jueves, 24 de junio de 2010
Mapas Historia! (:
Organigrama de la UE
- El Comité Económico y Social Europeo (CESE) es un órgano auxiliar de la Unión Europea, creado por el Tratado constitutivo de la Comunidad Económica Europea en 1957 con el fin de representar los intereses de los distintos grupos económicos y sociales de Europa.
- El Comité de las Regiones (CDR), es la asamblea consultiva de las asociaciones político sociales de la Unión Europea (UE). Es un organismo consultivo integrado por representantes de las autoridades regionales y locales de la UE.La Comisión Europea es la Institución que en el marco constitucional que de la Unión Europea perfilan sus Tratados, encarna la rama ejecutiva del poder comunitario. Es la garante del cumplimiento del Derecho de la Unión, ostenta el monopolio de la iniciativa legislativa, ejecuta el presupuesto y las políticas comunes, representa a la Unión en su conjunto y promueve y defiende el interés general comunitario. Responde políticamente ante el Parlamento Europeo, de manera colegiada.
- El Consejo es la Institución de la Unión Europea a la que corresponde, junto con el Parlamento Europeo, la función legislativa y presupuestaria. Ejerce también funciones de definición de algunas políticas y de coordinación, en los términos fijados por los Tratados.
- El Tribunal de Cuentas o Corte de Cuentas es un tipo de entidad fiscalizadora superior, estructurada como un órgano colegiado, responsable de fiscalizar y juzgar la regularidad de las cuentas y gestión financiera públicas.
- El Tribunal de Justicia de la Unión Europea (TJUE) es una Institución de la Unión Europea a la que está encomendada la potestad jurisdiccional o poder judicial en la Unión. Su misión es interpretar y aplicar en litigio el Derecho comunitario europeo, y se caracteriza por su naturaleza orgánica compuesta y su funcionamiento y autoridad supranacionales.
- El Parlamento Europeo es la Institución constitucional que en la Unión Europea representa directamente a los ciudadanos de la Unión. Es elegido cada cinco años mediante sufragio universal, directo y secreto por los ciudadanos europeos en las elecciones europeas. Es el mayor parlamento democrático del mundo, y el único de naturaleza supranacional que es directamente elegido.
- El Consejo de Europa tiene por finalidad la defensa de los derechos humanos, de la democracia pluralista y la preeminencia del derecho, así como potenciar la identidad europea entre todos los ciudadanos de este continente.
- El Banco Central Europeo (BCE), es el banco central de la moneda única europea, el Euro, y constituye el principal eje del Eurosistema. El BCE es parte integrante del Sistema Europeo de Bancos Centrales y está sometido a las disposiciones del Tratado de Funcionamiento de la Unión y a sus propios Estatutos.
Fases de ampliación de la Union Europea
Sigla* | Detalles | Mapa |
---|---|---|
CEE-6 (1958-1972) | En 1958, los seis estados fundadores de Comunidad Europea del Carbón y del Acero (Bélgica, República Federal Alemana, Francia, Italia, Luxemburgo y los Países Bajos), constituyeron la Comunidad Económica Europea y la Comunidad Europea de la Energía Atómica. En 1962 se retiró Argelia la cual era hasta la fecha parte de del Imperio colonial francés. | |
CE-9 (1973-1980) | En 1973, se incorporaron el Reino Unido, Irlanda y Dinamarca (incluida Groenlandia y excluidas las Islas Feroe). | |
CE-10 (1981-1985) | En 1981, se incorporó Grecia. En 1985 se retiró Groenlandia como consecuencia del referéndum de 1982. | |
CE-12 (1986-1994) | En 1986, se incorporaron España y Portugal. | |
UE-12 (1990) | En 1990, la unión de la República Federal Alemana y la República Democrática Alemana (RDA) en una nueva RFA unificada, constituye una ampliación de la Unión sin que aumente el número de estados miembros. | |
UE-15 (1995-2004) | El término Unión Europea se empezó a utilizar formalmente en 1993. En 1995, se incorporaron Austria, Finlandia y Suecia. | |
UE-25 (2004-2006) | El 1 de mayo de 2004, se incorporaron República Checa, Chipre (sólo la parte greco-chipriota), Eslovaquia, Eslovenia, Estonia, Hungría, Letonia, Lituania, Malta y Polonia. | |
UE-27 (2007 - actualidad) | En 2007, se incorporaron Rumanía y Bulgaria, y en 2011 se incorporará Mayotte como región ultraperiférica de la Unión, a raíz del referéndum de 2009. |
Los países occidentales socialistas y no alineados
Posteriormente se incorporó España.
Había otros países claramente aliados (Australia, Nueva Zelanda, Israel, ...), pero no eran oficialmente parte del bloque militar en la guerra fría, aunque como si lo fuesen.
El bloque socialista estaba organizado en torno al Pacto de Varsovia, que formaban la Unión Soviética, Polonia, Alemania Oriental, Checoslovaquia, Hungría, Rumanía y Bulgaria. Albania perteneció durante un tiempo.
No pertenecientes al bloque soviético había otros países comunistas como China, Mongolia, etc., más o menos cercanos en en contexto de la guerra fría, pero no claramente aliados y con bastantes desconfianzas entre ellos, sobre todo URSS-China.
Luego como un tercer bloque neutral existían los "países no alineados", entre los cuales había países comunistas (Yugoslavia, por ejemplo) y países capitalistas (Suiza, Austria, Suecia, Finlandia, Islandia..), que se mostraban completamente neutrales a la política de bloques.
Europa era el núcleo del conflicto y donde realmente existía una política de alianzas cerrada en torno a bloques.
La descolonización
La descolonización se produce mediante la independencia, mediante la integración dentro de un poder administrativo o dentro de otro estado, o mediante el establecimiento de un estatus de libre asociación. La Organización de las Naciones Unidas ha establecido que en el proceso de descolonización no hay alternativa al principio de autodeterminación. La descolonización puede conllevar una negociación pacífica y/o una revuelta violenta por parte de la población nativa. La descolonización, en el sentido estricto del término, es diferente de la desmembración de los imperios tradicionales, y en el discurso académico moderno el periodo de descolonización se refiere generalmente a dos grandes oleadas de independencia de los imperios coloniales europeos:
- Desde finales del siglo XVIII y durante todo el XIX, la descolonización se produjo en América, empezando por la llamada Revolución Americana contra el Imperio Británico, que dio lugar a los actuales Estados Unidos de América, la Guerra de Independencia Hispanoamericana y la constitución del Imperio de Brasil al dividirse el Portugués.
- En los siglos XX y XXI, la descolonización se refiere, habitualmente, a los logros independentistas de varias colonias y protectorados europeos en Asia y África tras la Segunda Guerra Mundial. Este proceso ha dado lugar, además, a un movimiento intelectual denominado poscolonialismo. Un período especialmente activo de descolonización tuvo lugar entre 1945 y 1960, empezando con la independencia de Pakistán e India del Reino Unido en 1947.
Estructura de Naciones Unidas
La Organización de las Naciones Unidas (ONU) es la mayor organización internacional existente. Se define como una asociación de gobiernos global que facilita la cooperación en asuntos como el Derecho internacional, la paz y seguridad internacional, el desarrollo económico y social, los asuntos humanitarios y los derechos humanos. . La ONU fue fundada el 24 de octubre de 1945 en San Francisco (California), por 51 países, al finalizar la Segunda Guerra Mundial, con la firma de la Carta de las Naciones Unidas.[1]
Desde su sede en Nueva York, los Estados miembros de las Naciones Unidas y otros organismos vinculados proporcionan consejo y deciden acerca de temas significativos y administrativos en reuniones periódicas celebradas durante el año. La ONU está estructurada en diversos organismos administrativos: Asamblea General, Consejo de Seguridad, Consejo Económico y Social, Secretaría General, Consejo de Administración Fiduciaria y la Corte Internacional de Justicia. La figura pública principal de la ONU es el Secretario General. El actual es Ban Ki-moon de Corea del Sur, que asumió el puesto el 1 de enero de 2007, reemplazando a Kofi Annan.[2]
Cuadro sinóptico
La Segunda Gerra Mundial
Mapa de la Segunda Gerra mundial
Mapa Cronológico
lunes, 24 de mayo de 2010
viernes, 21 de mayo de 2010
viernes, 7 de mayo de 2010
trabajo clase
É o club máis popular de España e conta coa maior cantidade de afeccionados co 32,8% do total de simpatizantes ao fútbol de acordo cun estudo realizado no mes de maio do 2007 polo CIS.[2]
Tamén o equipo com máis títulos de España e un dos máis prestixiosos de Europa e do mundo, habendo gañado 72 trofeos en distintas competicións (57 nacionais e 15 internacionais) recoñecidos pola RFEF e a UEFA sendo o club con máis vitorias na Liga de Campións.[3]
Foi designado pola FIFA como o Mellor Club do século XX logo dos resultados dunha enquisa realizada aos lectores da revista bimestral de devandita organización, FIFA World Magazine, en decembro do 2000.[4] Segundo a clasificación anual de clubs que realiza a IFFHS, en 2002 foi designado como o mellor equipo do fútbol mundial. [5] En 2009, o mesmo organismo nombrou ó club como máximo club do século XX en Europa.
Fundación e primeiros anos
O equipo de 1905 a 1906
En 1897 un grupo de mozos da Institución Libre de Ensino fundou o primeiro club de fútbol de Madrid, o Foot Ball Sky, que comezou a adestrar nas proximidades do barrio de Vallecas. En 1901 parte dos integrantes do Sky marcháronse para fundar outro equipo, ao que bautizaron Madrid Foot-Ball Club e por impulso de Julián Palacios a asociación foi legalizada o 6 de marzo de 1902.
En 1902 Madrid FC obtivo o seu primeiro título oficial, o Campionato Rexional Centro. O 21 de maio de 1904 participou na fundación da FIFA, xunto ás federacións de Bélxica, Dinamarca, Francia, Países Baixos, Suecia e Suíza. Posteriormente adxudicouse os seus primeiros títulos a nivel nacional, as Copas do Rei dos anos 1905, 1906, 1907 e 1908.
O 29 de xuño de 1920, o club recibiu unha misiva procedente do rei de España Afonso XIII, que otorgaba ó club o título de "real", que perdería en 1931.
Primeiros títulos de liga
En 1929 participou na primeira edición do campionato de Liga de España, na que terminou no segundo posto, detrás do FC Barcelona, e con Gaspar Rubio, a súa nova contratación, como máximo anotador. O club realizou numerosas fichaxes, aínda que a súa maior contratación foi a do gardameta internacional español Ricardo Zamora, polo cal pagaron 150.000 pesetas ao Espanyol de Barcelona. Pese ao gran desembolso o Real Madrid tivo unha discreta participación.
Coas grandes contratacións de Ciriaco Errasti, Jacinto Quincoces, Luís Regueiro, Hilario, e Manuel Olivares Lapeña; os dirixidos de Lippo Hertzka obtiveron a liga 1931-32, a primeira do Madrid, de xeito invicto.
O 15 de setembro de 1943 o ex-futbolista e ex-adestrador Santiago Bernabéu foi nomeado presidente por unanimidade, co que comezaría unha das etapas máis prosperas do club. Aínda que contaba con estrelas como Pahiño, Miguel Muñoz ou Luís Molowny, o cadro merengue pasou as seguintes campañas entre os equipos da media táboa, con graves apuros para non descender en 1948.
O Madrid de Di Stéfano
Alfredo Di Stéfano
O 6 de marzo de 1952, para conmemorar o 50º aniversario da súa fundación, o equipo merengue organizou un torneo internacional, que perdeu ante CD Los Millonarios de Colombia. En 1953 contrataron ao arxentino Alfredo di Stéfano e ao español Francisco Gento en dúas millonarias operacións. Con «Joseíto», Molowny, Di Stefano e Gento; os merengues obteñen a liga 1953-54, logo de 21 anos. Di Stéfano consagrouse como o máximo artilleiro do torneo, título que repetiu en catro ocasións máis co Madrid.
Baixo a dirección de José Villalonga, lograría a conquista das ligas 1954-55 e 1956-57, e as Copas Latinas de 1955 e 1956. Ademais, participou nas dúas primeiras edicións da Copa de Europa, que gañou nos torneos de 1956 e 1957. O arxentino Luís Carniglia relevou a Villalonga e o equipo gañou o campionato 1957-58 e gañou as Copas de Europa de 1958 e 1959.
Os Yé-Yé e a quinta do Buitre
A partir da liga 1966-67 iniciouse unha nova época no Real Madrid. Muñoz substituíu aos vellos ídolos do Madrid cun equipo integrado por mozos españois como José Araquistáin, «Pachín», Pedro de Felipe e Manuel Velázquez; capitaneados polo veterano Francisco Gento.
En 1966 o conxunto volveu gañar a Copa de Europa. Ese equipo foi denominado popularmente como os Yé-Yé. Na década dos 70, o Madrid conquistou 5 ligas e 3 Copas do Rei. O 2 de xuño de 1978 morreu Santiago Bernabéu, e relevouno Luís de Carlos, que conquistaría no seu mandato 2 Ligas, 2 Copas do Rei e unha Copa da UEFA. Neses anos foise formando a Quinta do Buitre: Emilio Butragueño, Míchel, Manuel Sanchís, Rafael Martín Vázquez e Miguel Pardeza. En 1981, o Real Madrid foi derrotado na final da Copa de Europa contra o Liverpool FC por 1-0.
A Quinta do Buitre foi unha das mellores xeracións de canteiráns do Real Madrid. Esa xeración conquistou 5 Ligas consecutivas (1986-1990) unha Copa do Rei (1989) e a segunda Copa da UEFA en 1986. En 1985, Luís de Carlos foi sucedido por Ramón Mendoza (1985-1995). Ademais, formou parte desta xeración o goleador mexicano Hugo Sánchez. En 1988 o Real Madrid quedou a só un paso de disputar a final da Copa de Europa, pero foi eliminado pola regra do gol de visitante en semifinais contra o PSV Eindhoven.
Regreso á cima (1991-2000)
Con todo, o ciclo de vitorias rompeu en 1991 co Dream Team do FC Barcelona dirixido por Johan Cruyff. Durante eses anos, o Madrid só gañou unha Copa en 1993 e perdeu as ligas de 1992 e 1993 no último partido contra o CD Tenerife. Ao final desa época escura, a Quinta do Buitre disolveuse coa marcha dos seus xogadores. Con todo, un novo gran xogador da historia branca xurdía da canteira: Raúl González Blanco. En 1995, o Madrid volveu gañar a Liga baixo a dirección técnica de Jorge Valdano tras unha profunda reestruturación deportiva coas fichaxes de Laudrup, Amavisca e Redondo.
Con todo, a tempada seguinte Valdano foi despedido mentres Mendoza dimitía debido aos malos resultados deportivos e a enorme débeda que acumulaba o Real Madrid, sendo sucedido por Lorenzo Sanz. O Real Madrid culminou esa tempada fóra dos postos europeos, polo cal non disputou ningunha competición europea na campaña 1996-97. Con todo, tras outra radical reestruturación deportiva, o Madrid volveu gañar a Liga sendo dirixido por Fabio Capello. Con todo, Capello abandonou ao club debido ás súas discusións e conflitos con Sanz, sendo sucedido por Jupp Heynckes.
Heynckes conquistou a sétima Copa de Europa, xa chamada Liga de Campións, en 1998 tras unha seca de 32 anos sen gañala, pero foi despedido polos malos resultados ligueiros. Tras unha tempada sen títulos, Vicente del Bosque chegou ao banco merengue en novembro de 1999, facendo debutar ao mozo e prometedor porteiro Iker Casillas. Del Bosque logrou conquistar a oitava Liga de Campións no 2000 tras derrotar por 3-0 na final ao Valencia CF.
A era galáctica (2000-2005)
O 16 de xullo de 2000 celebráronse novas eleccións, nas que Sanz perdeu para a súa reelección ante Florentino Pérez. De inmediato contratou ao brasileiro Flávio Conceição do Deportivo da Coruña, o francés Claude Makélélé do Celta de Vigo e Albert Celades do FC Barcelona. Con todo a contratación con máis repercusión foi a do extremo portugués Luís Figo, polo que se pagou un ficha de 60 millóns ao Barça. Isto deu inicio á era galáctica. Resultaron campións da liga 2000-01 e Raúl González Blanco foi pichichi.
O equipo de 2010 na pretemporada en Toronto
Tras duras negociacións a mediados de 2001 fanse dos servizos do mediapunta francés Zinedine Zidane, sendo a fichaxe máis cara da historia do fútbol (73,5 millóns). As fichaxes de Figo e Zidane axudaron a convertelo nun dos clubs máis prestixiosos do mundo. Traballouse con gran efecto e o Madrid gañou 2 ligas e unha Liga de Campións en 2002, sendo este o noveno título europeo para o Madrid.
Últimos anos
Calderón conquistou 2 ligas (2007 e 2008) con 2 técnicos diferentes (Capello e Schuster), a pesar dos evidentes fracasos na Liga de Campións, onde o Madrid foi eliminado 5 veces consecutivas en oitavos de final. Na tempada 2008-09, produciuse un escándalo na Asemblea Extraordinaria de decembro de 2008, que forzou á dimisión de Calderón en xaneiro de 2009, sendo sucedido por Vicente Boluda, quen organizou a transición cara ao regreso á presidencia de Pérez como único candidato nas eleccións de 2009. Florentino fichou a Kaká e Cristiano Ronaldo, marcando a marca do futbolista máis caro con este último, por 94 millóns de euros.
Himno
O Estadio Santiago Bernabéu mentres soaba o himno do club no Real Madrid-Atlético da tempada 2006-07.
O himno do Real Madrid cantado por José de Aguilar foi tomando forma nun tren que facía o traxecto Aranxuez-Madrid. Nel ían Marino García e a súa señora, Mercedes Amor Fariña, Antonio Villena Sánchez e o mestre Cisneros. Nunhas servilletas de papel do restaurante La Rana Verde puxéronse as primeiras notas do que sería o himno do Real Madrid.
A gravación fíxose en Discos Columbia baixo os arranxos e dirección do mestre Cisneros. Acudiu Don Santiago Bernabéu en persoa para ver a gravación e nela interviñeron aparte de José de Aguilar, 32 músicos daquela época que eran primeiras figuras xa que uns eran catedráticos de conservatorio e outros eran integrantes da Orquestra Nacional de España. Nesa gravación estaba o violinista Enrique García, que era o pai do hoxe director de orquestra Enrique García Asensio.
En 2002, ano do Centenario do Real Madrid, creouse un segundo himno composto por José María Cano e cantado por Plácido Domingo. Este himno non substituíu ao primeiro, senón que ambos conviviron no 2007 como himnos do Real Madrid. No ano 2005 con motivo da rodaxe de Real, la película, José Mercé versionou o himno clásico do Real Madrid.[7]
Uniforme
O uniforme do equipo, na tempada 2009-2010 é de camiseta, pantalón e medias brancas; coas tres bandas características da firma deportiva Adidas. A diferenza coa tempada anterior, son unhas liñas douradas que desde o pescozo (redondo) chegan ata os brazos e o segundo equipamento. Ademais, na parte dereita da camisa, Adidas, incorporou unha insignia que está en honra do estadio Santiago Bernabéu. Para competicións europeas, o club levará na parte superior da dereita unha pequena bandeira española. Este uniforme está patrocinado por Bwin.
Datos do club
* Tempadas en 1ª: 77 (todas)
* Tempadas en 2ª: 0
* Tempadas en 2ªB: 0
* Tempadas en 3ª: 0
* Posto na clasificación histórica de Primeira División: 1º
* Partidos xogados: 2420
* Partidos gañados: 1390
* Partidos empatados: 510
* Partidos perdidos: 520
* Goles a Favor: 4998
* Goles en contra: 2795
* Mellor clasificación: 1º (31 veces)
* Clasificación máis repetida: 1º (31 veces)
* Peor clasificación: 11º (1947-48)
* Maior número de goles marcados nunha tempada: 107 (1989-90)
* Menor número de goles encaixados nunha tempada: 15 (1931-32)
* Máximo goleador: Raúl González (321 goles)
* Máis partidos disputados: Manuel Sanchís Hontiyuelo (861 partidos)
* Xogador con máis títulos: Francisco Gento (21 títulos)
* Maior goleada conseguida: Real Madrid 11-2 Elche (1959-60)
* Maior goleada encaixada: Espanyol 8-1 Real Madrid (1929-30)
* Mellor racha sen perder: 31 partidos
* Mellor racha sen perder na casa: 121 partidos (8 anos e 18 días)
Estadio
Estadio Santiago Bernabéu
Artigo principal: Estadio Santiago Bernabéu.
O estadio do Real Madrid é o Santiago Bernabéu, foi inaugurado o 14 de decembro de 1947 nun partido contra o equipo portugués de Os Belenenses. Nese tempo era o máis moderno do mundo e coa sua primeira ampliación pasou a ser o máis grande do mundo.
Esta situado na zona de Chamartín, entre as rúas Avenida Concha Espina, Padre Damián, Paseo de la Castellana e Rafael Salgado.
Ten un aforo de 85.000 espectadores, e enchense tódalas semanas.
O estadio recibe este nome grazas o promotor da súa contrucción e presidente do Real Madrid, Bernabéu levou a cabo un proxecto que na súa época era algo irrealizable e o mellor de todo e que conseguiu levalo a cabo e saiu adiante. O estadio recibiu o nome de Novo Chamartín, que foi cambiado polo de Santiago Bernabéu no ano 1955 pola Asamblea Xeral de Socios Compromisarios.
O estadio sufriu numerosas remodelancións ó longo do tempo, a través das cuales foise estetizando e adecuándose a época, ampliando o seu tamaño, e engadindolle novas tecnoloxías e vantaxes. A maioría das innovacións chegaron da man de Florentino Pérez.
Xogadores
Equipo actual
Nº Posto País Xogador
1 PT Flag of Spain.svg Iker Casillas
2 DF Flag of Spain.svg Arbeloa
3 DF Flag of Brazil.svg Pepe
4 DF Flag of Spain.svg Sergio Ramos
5 MD Flag of Argentina.svg Fernando Gago
6 MD Flag of Mali.svg Diarra
7 DI Flag of Spain.svg Raúl González
8 MD Flag of Brazil.svg Kaká
9 MD Flag of Portugal.svg Cristiano Ronaldo
10 MD Flag of France.svg Lass
11 DI Flag of France.svg Benzema
12 DF Flag of Brazil.svg Marcelo
Nº Posto País Xogador
13 PT Flag of Poland.svg Jerzy Dudek
14 MD Flag of Spain.svg Guti
15 MD Flag of the Netherlands.svg Drenthe
18 DF Flag of Spain.svg Raúl Albiol
19 DF Flag of Argentina.svg Ezequiel Garay
20 DI Flag of Argentina.svg Higuaín
21 DF Flag of Germany.svg Metzelder
22 MD Flag of Spain.svg Xabi Alonso
23 MD Flag of the Netherlands.svg Van der Vaart
24 MD Flag of Spain.svg Esteban Granero
25 PT Flag of Spain.svg Antonio Adán
Distincións individuais
Pichichis
* Flag of Spain.svg Manuel Olivares: 1932-33 (16 goles).
* Flag of Galicia.svg Pahiño: 1951-52 (28 goles).
* Flag of Argentina.svgFlag of Spain.svg Alfredo Di Stéfano: 1953-54 (27 goles), 1955-56 (24), 1956-57 (31), 1957-58 (19) e 1958-59 (23).
* Flag of Hungary.svgFlag of Spain.svg Ferenc Puskás: 1959-60 (26 goles), 1960-61 (27), 1962-63 (26) e 1963-64 (20).
* Flag of Galicia.svg Amancio: 1968-69 (14 goles) e 1969-70 (16).
* Flag of Spain.svg Juanito: 1983-84 (17 goles)
* Flag of Mexico.svg Hugo Sánchez: 1985-86 (22 goles), 1986-87 (34), 1987-88 (29) e 1989-90 (38)
* Flag of Spain.svg Emilio Butragueño: 1990-91 (19 goles)
* Flag of Chile.svg Iván Zamorano: 28 goles (1994-95)
* Flag of Spain.svg Raúl González: 25 goles (1998-99) e 24 goles (2000-01)
* Flag of Brazil.svgFlag of Spain.svg Ronaldo: 24 goles (2003-04)
* Flag of the Netherlands.svg Ruud Van Nistelrooy: 25 goles (2006-07)
Zamoras
* Flag of Spain.svg Ricardo Zamora: 1931-32 e 1932-33.
* Flag of Spain.svg José Bañón: 1945-46.
* Flag of Spain.svg Juan Alonso: 1954-55.
* Flag of Spain.svg Vicente Train: 1960-61, 1962-63 e 1963-64.
* Flag of Spain.svg Araquistáin: 1961-62.
* Flag of Spain.svg Betancort: 1964-65 e 1966-67.
* Flag of Spain.svgBennquera: 1967-68.
* Flag of Galicia.svg Miguel Ángel: 1975-76.
* Flag of Galicia.svg Agustín: 1982-83.
* Flag of Galicia.svg Francisco Buyo: 1987-88 e 1991-92.
* Flag of Spain.svg Iker Casillas: 2007-08.
Trofeo Alfredo Di Stéfano
* Flag of Spain.svg Raúl González: 2008
Balón de Ouro
* Flag of Argentina.svgFlag of Spain.svg Alfredo Di Stéfano: 1957 e 1959
* Flag of France.svg Raymond Kopa: 1958
* Flag of Portugal.svg Luís Figo: 2000
* Flag of Brazil.svgFlag of Spain.svg Ronaldo: 2002
* Flag of Italy.svg Fabio Cannavaro: 2006
Balón de Prata
* Alfredo Di Stéfano: 1956.
* Raymond Kopa: 1959.
* Ferenc Puskás: 1960.
* Predrag Mijatović: 1997.
* Davor Šuker: 1998.
* Raúl González: 2001.
* Roberto Carlos: 2002.
* Cristiano Ronaldo: 2009.
Balón de Bronce
* Raymond Kopa: 1956 e 1957.
* Amancio: 1964.
* Emilio Butragueño: 1986 e 1987.
FIFA World Player
* Luís Figo: 2001.
* Ronaldo: 2002.
* Zinedine Zidane: 2003.
* Fabio Cannavaro: 2006.
Bota de Ouro
* Hugo Sánchez: 1990 (38 goles).
Once de Ouro
* Zinedine Zidane: 2001.
* Ronaldo: 2002.
World Soccer
* Luís Figo: 2001.
* Ronaldo: 2002.
* Zinedine Zidane: 2003.
* Fabio Cannavaro: 2006.
Trofeo Bravo
* Emilio Butragueño: 1985 e 1986.
* Iker Casillas: 2000.
* Equipo técnico
* Adestrador: Flag of Chile.svg Manuel Pellegrini
* Segundo adestrador: Flag of Argentina.svg Rubén Cousillas
* Preparador físico: Flag of Spain.svg José Cabello
* Preparador de porteiros: Flag of Spain.svg Xabier Mancisidor
Palmarés
Torneos rexionais
* Campionato Rexional Centro : 1903-04, 1904-05, 1905-06, 1906-07, 1907-08, 1912-13, 1915-16, 1916-17, 1917-18, 1919-20, 1921-22, 1922-23, 1923-24, 1925-26, 1926-27, 1928-29, 1929-30, 1930-31
* Trofeos Mancomunados : 1931, 1932, 1933, 1934, 1935
Torneos nacionais
* Liga de España : 1931-32, 1932-33, 1953-54, 1954-55, 1956-57, 1957-58, 1960-61, 1961-62, 1962-63, 1963-64, 1964-65, 1966-67, 1967-68, 1968-69, 1971-72, 1974-75, 1975-76, 1977-78, 1978-79, 1979-80, 1985-86, 1986-87, 1987-88, 1988-89, 1994-95, 1996-97, 2000-01, 2002-03, 2006-07, 2007-08.
* Copa do Rei : 1905, 1906, 1907, 1908, 1917, 1933-34, 1935-36, 1945-46, 1946-47, 1961-62, 1969-70, 1973-74, 1974-75, 1979-80, 1981-82, 1988-89, 1992-93.
* Supercopa de España : 1988, 1989, 1990, 1993, 1997, 2001, 2003, 2008.
* Copa da Liga de España : 1984-85.
Outros torneos nacionais
* Copa Eva Duarte : 1947
Torneos internacionais
* Copa Intercontinental : 1960, 1998, 2002.
* Liga de Campións da UEFA : 1955-56, 1956-57, 1957-58, 1958-59, 1959-60, 1965-66, 1997-98, 1999-00, 2001-02.
* Copa da UEFA : 1984-85, 1985-86.
* Supercopa de Europa : 2002.
Otros torneos internacionais
* Copa Iberoamericana : 1994.
* Copa Latina : 1955, 1957.
Filial
Artigo principal: Real Madrid Castilla.
O Real Madrid Castilla, antigo Real Madrid B, é o primeiro equipo filial do club. Foi fundado en 1930 co nome de AD Plus Ultra, para pasar a chamarse Castilla en 1972. En 2005, para celebrar o retorno a Segunda división, recuperou o nome que usou desde 1972 ata 1991, cando a Federación Española obrigou a cambiar os nomes dos filiais. Na tempada 2004-05 subiu logo de 14 anos a Segunda, na seguinte tempada, tras obter uns brillantes resultados conseguiu a permanencia. Con todo, descendeu a Segunda B na campaña 2006-07, na que xoga actualmente.